En wat nu?!

Lieve familie en vrienden,

Allereerst hartelijk dank voor jullie berichten, ik word daar elke keer zo blij van:)!

Ik denk dat het tijd wordt dat ik iets openhartiger ben naar jullie toe. De afgelopen tijd ging het wat minder met mij. Ik ben de eeuwige optimist, maar ik begon ook te merken dat het vlammetje in mij kleiner werd. Ik ben zo graag dienstbaar voor de Zaak van God, maar om de één of andere reden waar ik mij in Nederland als een vis in het water voel, zo muurvast zit ik hier. Ik weet het, in het Bahá’í-geloof spreken wij over “crisis en overwinning” en nu bevind ik mij dus in een crisis. Het heeft mij vorige week doen besluiten om terug te keren naar Nederland. Ik vind dit een erg moeilijk besluit, omdat ik mij had ingesteld op een jaar in Groenland, maar nu de gezondheid steeds meer achteruitgaat moest ik deze knoop wel doorhakken. Ik vlieg a.s. donderdag en land vrijdag 19 februari om 09.45 uur op Schiphol vanuit Kopenhagen (wie mij wilt verwelkomen, mag dit zeker doen)!

In Nederland kan ik met mijn energie en enthousiasme het Geloof onderrichten, hier wordt het (door sommigen) aangemerkt als kritiek binnen de Bahá’í-gemeenschap, ik geef hen blijkbaar het gevoel dat zij té weinig doen. Dat is natuurlijk niet mijn intentie en ik oordeel ook over niemand, maar als men dat zo voelt, dan kan ik daar moeilijk iets op aanmerken. Iedereen draagt zijn/haar steentje bij op zijn/haar eigen wijze; ik probeer alleen maar mensen te enthousiasmeren, gebruikmakend van de Leiding van het Universele Huis van Gerechtigheid.

Ik kwam hier bijna 4 maanden geleden met zo veel energie en optimisme, nu wist ik het even niet meer. Ik begon het gevoel te krijgen dat ik mijn tijd hier aan het verdoen was – ja, dat klinkt erg hard – en dat ik beter mijn tijd en energie kan steken in de vooruitgang van de Zaak in Nederland. Ik ben praktisch ingesteld en als ik de input met de output vergelijk, dan valt het gewoon niet te rijmen voor mij.

Fysiek gaat het ook al niet veel beter. Ik blijf gewicht verliezen, vertoon uitputtingsverschijnselen en ik heb blijkbaar last van hyperventilatie en ik vermoed dat dat komt door stress. Niet stress, omdat ik het zo druk heb, maar eerder stress omdat ik het totaal niet druk heb en dát voelt gewoon niet juist voor mij. Voltijds dienen betekent ook echt volledig ermee bezig zijn, maar dat is de laatste paar weken niet het geval geweest en dat geeft weer een schuldgevoel. Ik ben wel tot de realisatie gekomen dat je niet 24/7 dienstbaar kunt zijn, maar het mag wel een paar tandjes meer hier. Ik ben denk ik gewoon gewend om op een hoger intensiteitsniveau te werken en hier heb ik meer tijd dan in Nederland, maar doe ik minder!

Mochten er andere mensen denken aan pionieren in zeer afgelegen en geïsoleerde gebieden, dan heb ik 1 gouden tip: Ga niet alleen. Vind eerst een partner en ga dan samen, want dan heb je tenminste iemand op wie je kunt terug vallen en met wie je crisissen deelt en overwinningen viert. Ook al ben je nooit alleen, want God en `Abdu’l-Bahá zijn bij je, toch is dat anders.

Een poosje terug heb ik bij de fitness ook nog een ongeluk gehad. Ik had een halter op mijn schouders en ik wilde mijn kuitspieren trainen. Het onderstel waar ik op stond flipte weg en de halter duwde mij vanzelfsprekend naar voren en zo belandde ik in een seconde met mijn neus vol op de grond. Overal bloed op mijn handen, mijn neus en de grond natuurlijk… Gelukkig snelden er wat mensen toe en zij hebben mij geholpen. Volgens mij heb ik niks gebroken, ook mijn tanden zijn nog heel. Mijn neus en voorhoofd zijn geschaafd en rood, en zo ook mijn beide benen.

Niet alles is hier kommer en kwel, maar ook niet alles is rozengeur en manenschijn.

Nog een laatst leuk punt is dat ik laatst samen met Martin Chemnitz met een sneeuwscooter een berg ben opgegaan (het laatste stuk hebben wij gewandeld). Een prachtig uitzicht over de stad Nuuk en een formidabele zonsondergang hadden wij en ik kon ook de oceaan zien richting Canada en de bergen meer in het binnenland van Groenland:D!!! Verder heeft Martin mij tot 2 keer toe laten rijden met de sneeuwscooter (de berg op en over een bevroren meer), supergaaf en superhard, ik pieste bijna in mijn broek van angst, zo hard dat dat gaat. Dat is natuurlijk een fantastische afsluiting voor mijn verblijf hier:).

Nog wat opmerkelijke dingen hier:
- De zon is hier nu al zo sterk, dat wanneer je in de luwte zit, het al gauw te warm is. Heel gek, want de temperatuur ligt dan rond het vriespunt. Maar misschien voelt het wel extra warm, omdat we non-stop in de kou zitten en/of omdat ik nog steeds een thermoshirt en thermobroek draag.

- Ook al is oudjaar zo’n 6 weken geleden, de Groenlanders steken nog steeds vuurwerk af…

- Wanneer het “pay-day” is, kun je je beter niet in de supermarkt wagen. Het is dan stervensdruk en bij iedere kassa vind je minimaal 10 wachtenden…!

- De eerste jeugdgroep van Groenland is officieel van start gegaan. De kinderklas zal ook niet lang meer op zich laten wachten:D!!!

- Voor mij geen Arctische winterspelen, geen komst van de lente in Groenland, geen verwelkoming van nieuwe pioniers. Ook al heb ik hier slechts 4 maanden gediend, toch heb ik wat wijze levenslessen opgedaan. Geen enkele uitdaging levert niks op.

Een liefdevolle groet en een grote knuffel uit Groenland! Takuss!

Benjamin