Ziek

Lieve familie en vrienden,

Een week is alweer voorbij, dus voor mij weer even tijd om op mijn blog te schrijven. Vorige week was ik nog niet klaar met het üploaden van alle foto’s voor mijn blog of ik ervoer al heftige buikkrampen. Toen deze na een uur weer terugkwamen besloot ik maar eens naar het ziekenhuis te gaan. Even voelen aan de buik, pijnstillers mee en het zou wel weer over gaan, zo zei de arts. Ik voelde mij zo slecht dat ik ben opgehaald door een bahá’í bij wie ik mocht blijven logeren totdat ik mij weer beter zou voelen. De hele nacht heb ik nog liggen creperen van de pijn. Zaterdag ook de hele dag last gehad van mijn buikkrampen en in de avond werd het helaas erger. Ik heb heel heftig - en helaas vaak - gal moeten overgeven en het was het ergste en meest walgelijke wat ik ooit heb mee moeten maken (ik bespaar jullie de details), en daarbij is het ook nog erg vermoeiend. Om 02.00 uur weer naar het ziekenhuis, weer even voelen aan de buik, pillen tegen het overgeven meegekregen en dan zou het wel weer overgaan. De pillen werkten helaas niet meteen, maar gelukkig is het wel overgegaan. Zondag rustig aangedaan en maandag voelde ik mij weer beter en kon ik weer aan de slag en weer naar mijn huidige logeerplek (@ het huis van een 86-jarige en tevens het oudste lid van deze bahá’í-gemeenschap). En wat was het nu? Waarschijnlijk een virus…

Afgelopen week zijn wij alleen maar bezig geweest met het bestuderen van Ruhi-boek 5, dat gaat over het geestelijk jeugdbekrachtigingsprogramma en leidt mensen op tot animator van jeugdgroepen; dit wordt afwisselend gegeven wordt door mij en Kevin. Helaas is het een traag proces, maar het gaat gestaag door en dat is het belangrijkste.

Verder volg ik 1x per week samen met mijn gastheer en 2 andere deelnemers uit de gemeenschap een Ruhi-boek 8.1, dat gaat over het Verbond.

Gisteren hadden wij de viering van de Geboortedag van de Báb. Voor de Groenlandse gemeenschap de 2e keer dat zij dit vierden dit jaar, omdat zij nog niet op de hoogte zijn gesteld van de instelling van de Badí`-kalender, die sinds 21 maart dit jaar van kracht is (even voor de outsiders, normaliter werd het altijd op 20 oktober gevierd, maar door de instelling van de Badí`-kalender verschuiven de vieringen van de Geboortedagen van de Báb en Bahá’u’lláh ieder jaar, zij zijn de twee Manifestaties van het Bahá’í-geloof en resp. betekenend De Poort en Glorie van God). Wij waren met 10 volwassenen, 1 jeugd en 1 kind.

De viering van de geboortedag van Bahá’u’lláh vieren wij morgen met een pot-luck lunch (voorheen was dit altijd op 12 november).

Woensdag ben ik weer naar het koor geweest. Het was best leuk, maar na het vertrek van de mannelijke versterking hoorde ik de overgebleven tenoren en bassen tenenkrommend vals zingen, waardoor ik toch serieus overweeg om niet lid te worden van dit koor, maar mij misschien toch aan te sluiten bij het mannenkoor. Het niveau is al niet bijster hoog (het voldoet nog niet eens aan de kwaliteit van het grootkoor van mijn voormalige studentenvereniging Collegium Musicum te Leiden), dus onder mijn niveau zingen zal mij eerder frustratie opleveren in plaats van genot, de muziek is oersimpel en de meesten hebben niet eens kennis van de meest basale dingen zoals PP, P, MP, MF, F en FF. Oioioi, muziek is er om van te genieten en het moet mij kunnen uitdagen, dus ik kijk nog even verder wat Nuuk mij te bieden heeft (dan verlang ik plots toch heel erg naar het koorproject wat het Haags Vocaal Ensemble o.l.v. Erik van Nevel gaat uitvoeren komende zomer).

Verder nog wat dingen die mij hier opvallen:
Men vindt het hier heel normaal om ongegeneerd te boeren en te winden, in Nederland zou dat totaal niet gepast zijn ‘en plein publique’.

Men rijdt hier rond als gekken, maar men stopt wel altijd bij zebrapaden!

De ’babyboom’ is hier 24/7, 365 dagen per jaar aanwezig. Overal zie je vrouwen met kinderwagens, baby’s aan de borst etc. etc. Dit zag ik ook al in augustus. Misschien hebben wij het wel net zo veel in Nederland, maar daar valt het toch wat minder op.

Ook al was het vanmorgen -10 toen ik uit het raam keek, toch voelt dat helemaal niet zo heel koud aan in de ochtend. Pas in de middag, wanneer het harder gaat waaien, merk je pas ineens hoe snel het gezicht en de handen koud worden.

De zon gaat hier steeds vroeger onder, vandaag al om half 4! Het levert wel spectaculaire luchten op en soms ook het Noorderlicht:).

Rondlopen in wollen kleding is heerlijk warm, maar ik krijg wel bij alle metalen objecten een schok, daar wen je toch moeilijk aan.

Ik wilde vandaag eindelijk mijn registratienummer halen bij de gemeente, was het kantoor al gesloten om 12.00 uur. En ik dacht dat wij luie ambtenaren in Nederland hadden, nou zie de foto voor de openingstijden…!

Lieve allemaal, ik moet eerlijk bekennen dat ik jullie mis en dat ik het hier bij tijd en wijle best pittig vind. De mensen zijn vriendelijk, maar ook erg afstandelijk, dus verwacht niet gauw uitgenodigd te worden. Ik kan goed op mezelf zijn, maar ik voel mij hier ook eenzaam. Gewoon gezellig een avond een spelletje spelen, een kaartje leggen, dat zit er al niet eens in. Soms vraag ik mij al af wat ik hier doe, temeer omdat alles zo ongelooflijk traag gaat en lang niet alle neuzen dezelfde kant op staan, maar opgeven is voor mij geen optie. Ik ben deze uitdaging aangegaan en ik wil deze dan ook volbrengen, het is een goede test voor mij. Reizen is toch iets anders dan ergens wonen. Als ik op reis ben, dan voel ik mij als een vis in het water, maar nu ik op één plek zit, moet ik mij tot het uiterste inspannen om het mijzelf naar de zin te maken.

Dank voor al jullie lieve berichten!

Een liefdevolle groet/Een grote knuffel, Benjamin